ψάκαστρον

τὸ, Α

(κατά τον Ησύχ. και το λεξ. Σούδα) «βούτορον ψάκαστρον

νιφάδ' ὑετοῡ».

[ΕΤΥΜΟΛ. < ψακάζω + επίθημα -τρον (πρβλ. στέγασ-τρον)].